Państwo jako aktor polityki historycznej. Analiza przypadku Algierii po 1962 r.

Historical policy is a tool through which states shape a certain vision of the past in the consciousness of societies. In this way, they influence the collective identity of citizens, their tendency to undertake certain political actions, their attitude towards the government, as well as other actors in the international stage.This paper undertakes an analysis of state historical policy of Algeria, which has been shaped by those in power since independence in 1962 until today. The Algerian historical policy can be seen as a tool for legitimizing power. On the other hand, it certainly was of fundamental importance for the rebuilding of identity and a sense of dignity in Algerian society affected by the effects of colonial domination.This work describes the moral tales included in the canon of state historical policy over the decades, as well as the central event - the Algerian War of Independence. The most important symbols and myths that are elements of this policy, as well as the tools for their commemoration are distinguished and described. For this purpose, the typology of historical policy proposed by M. Łuczewski in "Kapitał moralny" was used, taking into account the context of Algeria as non-European country. This work also attempts to assess the effectiveness of the state’s historical policy. It was done on the basis of an analysis of the narrative of the past, widespread in Algerian society during the 2019 Al-Hirak protests. Until the mid-1980s, the Algerian state was able to effectively shape the collective identity of its citizens. However, it has lost its role as a major memory actor for certain reasons. Still, many elements of the canon of state historical policy remain deeply rooted in the consciousness of Algerians, and the vision of the past influences the present.

Polityka historyczna jest narzędziem, dzięki któremu państwa kształtują określoną wizję przeszłości w świadomości społeczeństw. W ten sposób wpływają na tożsamość zbiorową obywateli, ich skłonność do podejmowania określonych działań politycznych, stosunek do władzy, a także innych aktorów na arenie międzynarodowej.W niniejszej pracy podjęto analizę państwowej polityki historycznej Algierii, którą rządzący kształtują od momentu uzyskania niepodległości w 1962 r. aż do dziś. Polityka historyczna państwa algierskiego może być postrzegana jako narzędzie legitymizacji władzy. Z drugiej jednak strony z pewnością miała fundamentalne znaczenie dla odbudowy tożsamości i poczucia godności w społeczeństwie naznaczonym skutkami dominacji kolonialnej.W pracy zidentyfikowane zostały opowieści moralne wchodzące w skład kanonu polityki historycznej państwa na przestrzeni dekad, a także wydarzenie centralne, jakim jest wojna o niepodległość. Wyróżniono i opisano najważniejsze symbole i mity będące elementami tej polityki oraz narzędzia ich upamiętnienia. W tym celu posłużono się typologią polityki historycznej zaproponowaną przez M. Łuczewskiego w „Kapitale moralnym”, z uwzględnieniem specyfiki państwa pozaeuropejskiego jakim jest Algieria. W niniejszej pracy podjęto również próbę oceny efektywności państwowej polityki historycznej na podstawie analizy narracji o przeszłości, rozpowszechnionej w społeczeństwie algierskim w czasie protestów Al-Hiraku w 2019 r. Do połowy lat osiemdziesiątych XX w. państwo było w stanie efektywnie kształtować tożsamość zbiorową Algierczyków. Jednakże, z pewnych powodów utraciło ono rolę głównego aktora pamięciowego. Wciąż jednak wiele elementów kanonu państwowej polityki historycznej pozostaje głęboko zakorzenionych w świadomości Algierczyków, a wizja przeszłości oddziałuje na teraźniejszość.