Naturalistyczna teoria intencjonalności Daniela Dennetta a argument z nieskończonego regresu Uriaha Kriegla

W pracy omawia się i odpiera zarzut z nieskończonego regresu Uriaha Kriegla wymierzony w teorię intencjonalności Daniela Dennetta rozumianą interpretywistycznie. W rozdziale pierwszym autor skrótowo rekonstruuje panoramę sporu. W drugim prezentuje argument Kriegla, a następnie z wykorzystaniem trzech eksperymentów myślowych (dwóch Dennetta i jednego Hofstadtera) ukazuje błędność interpretywistycznej wykładni wskazując na trafność realistycznej. W dalszej kolejności z wykorzystaniem koncepcji przyczynowości wysokopoziomowej Lista i Menziesa autor wykazuje realność wysokopoziomowych wzorców konstytuujących u Dennetta stany intencjonalne. Na gruncie koncepcji Lista i Menziesa wysokopoziomowe wzorce, czy wysokopoziomowe cechy okazują się mieć moce przyczynowe nieredukowalne do mocy przyczynowych niskopoziomowych realizatorów. To razem z założeniem realności struktur o nieredukowalnych mocach przyczynowych pozwala wyprowadzić wniosek o realności struktur wysokopoziomowych. Ostatecznie teorię Dennetta określa się mianem teleologicznego behawioryzmu. Na koniec autor zarysowuje tylko możliwą relację miedzy aspektem teleologicznym a neobehawioralnym teorii.

Work discusses and rejects Uriaha Kriegel’s inifinite regress argument against Daniel Dennett’s theory of intentionality reconstructed interpretivistically. In chapter one author sketches landscape of the debate. In chapter two author presents the infinite regress argument. Afterwards, using three thought experiments (two by Dennet, and one by Hofstadter), demonstrates incorrectness of interpretivist understanding of Dennet’s theory. Realistic interpretation proves to be the correct one. Subsequently, using high-level causation theory by List and Menzies author shows reality of high-level patterns identified by Dennett with intentional states. According to List and Menzies high-level patterns or high-level features have causal powers irreducible to causal powers of low-level realizers. Above claim together with the assumption ascribing reality to structures displaying irreducible causal powers gives us reality of high-level structures. In the end Dennet’s theory is classified as teleological neobehaviorism. We close with merely sketching possible relation between two aspects – teleogical and neobehavioral.