Przegląd teorii demokratyzacji i autokratyzacji: przypadek niepodległej Tunezji

When in 2011, revolutions and uprisings were shaking Arab-majority states from Morocco to Oman, Tunisia had already ousted a long-reining autocrat from office. And when in 2014, Syria and Libya were in the throes of domestic wars, Tunisia was celebrating ratifying its first democratic constitution. Inspired by Tunisia’s success, politicians and theorists alike attempted to turn it into a model that other Arab countries could follow from authoritarianism to democracy – until President Kais Saied dissolved the parliament and claimed all executive and legislative power in political manoeuvring that will likely echo for a long time on Tunisia’s political arena. This work contains three experiments that together create a holistic review of the causes and course of the 2021 constitutional crisis. Firstly, it identifies Tunisia’s unique points trying to understand why the democratic transformation was, to an extent, successful when other Arab countries succumbed to war or slid back to pre-revolutionary regimes. Secondly, the most popular theories of democratisation are tested against the case of Tunisia to conclude that the unique set of circumstances causes it to slip through them all. Lastly, it analyses attitudes towards the crisis both domestically and internationally. The analysis also includes the media coverage of the 2011 and 2021 events to draw crucial findings in the postcolonial school of thought.

Kiedy w 2011 roku rewolucje i powstania wstrząsały państwami arabskimi od Maroka po Oman, Tunezja już usunęła z urzędu długoletniego autokratę. A kiedy w 2014 roku Syria i Libia były pogrążone w wyniszczających wojnach, Tunezja świętowała ratyfikację swojej pierwszej prawdziwie demokratycznej konstytucji. Zainspirowani sukcesem Tunezji, zarówno politycy, jak i teoretycy próbowali przekształcić go w model, który inne kraje arabskie mogłyby naśladować od autorytaryzmu do demokracji – dopóki prezydent Kajs Su’ajjid nie rozwiązał parlamentu i nie zgromadził w swoich rękach pełni władzy ustawodawczej poprzez manewr polityczny, który będzie rozbrzmiewać echem na politycznej arenie Tunezji przez długi czas. Praca ta zawiera w sobie trzy eksperymenty, które razem tworzą całościowy przegląd przyczyn i przebiegu kryzysu konstytucyjnego z 2021 roku. Po pierwsze, identyfikacja cech charakterystycznych Tunezji, aby zrozumieć, dlaczego demokratyczna transformacja była w pewnym stopniu udana, gdy inne kraje arabskie pogrążyły się w wojnach lub powróciły do ​​reżimów przedrewolucyjnych. Po drugie, zestawienie najpopularniejszych teorii demokratyzacji z przypadkiem Tunezji, aby stwierdzić, że wyjątkowy zestaw okoliczności powoduje, że kraj ten prześlizguje się przez wszystkie z nich. Po trzecie, analiza postaw wobec kryzysu zarówno na poziomie krajowym, jak i międzynarodowym. Analiza obejmuje również relacje mediów z wydarzeń z 2011 i 2021 r., i wyciąga ważne wnioski w postkolonialnej szkole myśli.