"Moje miejsce jest w polszczyźnie" : translingwalna wyobraźnia w poezji Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego

Artykuł analizuje podstawową dla translingwalizmu ambiwalencję jednojęzyczności i wielojęzyczności oraz jej funkcję jako środka służącego heterologicznemu otwarciu języka poezji. Napięcie pomiędzy polszczyzną, jako wybranym językiem twórczosci, a chachłackim, jako niepodlegajacym wyborowi językiem pierwotnym, dochodzi do głosu u Tkaczyszyna-Dyckiego przede wszystkim na płaszczyźnie autobiograficznych i rodzinnych opowieści o doświadczeniach alienacji, obcości, dążenia do zakorzenienia. Funkcjonowanie pomiędzy językami i skojarzonymi z nimi tożsamościami przekłada się też na charakterystyczne strategie tekstowe: włączania chachłackiego w polski tekst jako obcego, niskiego słowa, albo traktowania go jako zespolonego z polszczyzną i równoprawnego słowu polskiemu. Łącząc bądź separując języki , podmiot ujawnia i potwierdza swoją pozycję inaczej mówiącego - ksenofona.