Frances Burney : krótka historia powieściopisarki, która spóźniła się na romantyzm

The paper presents a sketch of the life and literary career of Frances Burney, one of the first best-selling woman writers in the history of the British novel. The main focus is Burney’s negotiations of her own public image as conducted in her literary works. While the outcome of Burney’s endeavours in this quarter was at first very much to her advantage, in time the novelist’s reputation as a writer of merit seems to have faded. To explain the reasons for such a turn of events, the paper explores particularly the contrast between Burney’s debut, Evelina (1778), and her last published novel, The Wanderer; Or Female Difficulties (1814), scrutinising the narrative choices made in the two texts, the scope of the themes they examine, and the reception each met with on its publication. The conclusions of this analysis show that the engagement of The Wanderer in political and social debates made it a controversial text in the times following the havoc of the French Revolution. The British society of the early 19th century was not then disposed to open anew the discussions on the rights of man or woman, which had shaken Europe two decades previously. In this sense, Burney’s last novel came too late to be counted among the first Romantic texts. On the other hand, as the paper shows, new readings of the text today reveal the freshness of the multidimensional approach Burney presents to the dilemmas she sets for her characters in the novel. In this sense, while The Wanderer may have been published too late for Romanticism, it is certainly not too late to read and appreciate the novel today.

Artykuł przedstawia postać Frances Burney, bestsellerowej powieściopisarki angielskiej, która pod koniec XVIII wieku nie tylko wyniosła powieść do rangi szanowanego gatunku literackiego, ale także jako pierwsza kobieta cieszyła się zarówno wielką sławą powieściopisarską jak i nieposzlakowaną reputacją. Artykuł skupia się na negocjacjach Burney z czytelnikami, widocznymi zarówno w jej tekstach literackich jak i towarzyszącym im paratekstach, które miały na celu wypracowanie takiego właśnie pożądanego przez autorkę wizerunku publicznego. Artykuł zwraca szczególną uwagę na ostatnią powieść Burney, The Wanderer (1814), jako przykład ostatnich i nieudanych interakcji pisarki z czytelnikami. The Wanderer jawi się tu jako tekst spóźniony o dwie dekady w swych propozycjach społeczno-politycznych, rodem z czasów kiedy to, według Williama Wordswortha, "bliss was it […] to be alive."