Social media as a recipient and creator of political actions in the context of the security crisis

Social media is not only an increasingly popular communication channel or business tool, but also one of the arsenals of information warfare. The next phase of Russia’s war against Ukraine, launched on February 24, 2022, showed once again that the content disseminated through it is used not only to provide actual information or to improve the organisation of assistance to refugees, but also to spread disinformation and propaganda. The aim of the article is to analyse the current status of social media platforms as tools of influence and power - particularly during the war in Ukraine - as well as activities aimed at combating disinformation, especially in the context of the activities of the EU, selected state actors and the owners of these platforms themselves (in this aspect, the analysis will include the activities of Meta and Twitter). The research hypothesis is based on the assumption that social media is, in the scope of the present issue, not only the recipient of political decisions made by legitimised ac-tors, but - by virtue of their power over the flow of a significant amount of information - it become an important actor in these activities in terms of influencing political processes and decision-making centres arbitrarily deciding on the visibility of hate speech content in situations of armed conflict).

Media społecznościowe stanowią nie tylko coraz bardziej popularny kanał komunikacji czy narzędzie prowadzenia biznesów, ale również jeden z arsenałów wojny informacyjnej. Rozpoczęta 24 lutego 2022 r. nowa odsłona wojny Rosji przeciwko Ukrainie pokazała po raz kolejny, że treści rozpowszechniane za ich pośrednictwem służą nie tylko bieżącemu informowaniu o sytuacji w miejscach zagrożenia czy usprawnianiu organizacji pomocy uchodźcom, ale również rozprzestrzenianiu dezinformacji i propagandy. Celem artykułu jest analiza aktualnego statusu platform społecznościowych jako narzędzi wpływu i władzy, w szczególności w trakcie wojny w Ukrainie, a także działań ukierunkowanych na walkę z dezinformacją zwłaszcza w kontekście aktywności UE, wybranych aktorów państwowych oraz samych właścicieli tychże platform (w tym aspekcie analiza będzie obejmować działania Mety i Twittera). Postawiona hipoteza badawcza osadza się na założeniu, że media społecznościowe stanowią w zakresie niniejszej problematyki nie tylko przedmiot decyzji politycznych podejmowanych przez legitymizowanych aktorów, ale dzięki posiadanej władzy nad przepływem znaczącej liczby informacji, same stają się istotnym podmiotem tychże działań w zakresie wpływu na procesy polityczne i ośrodki decyzyjne, np. poprzez arbitralne decydowanie o widoczności treści związanych z mową nienawiści w sytuacji konfliktu zbrojnego.