Próba realizacji piłsudczykowskiej koncepcji polityki równowagi przez Józefa Becka w latach 1932 - 1939

Polityka równowagi to termin, którym określa się wiodącą koncepcję prowadzenia polityki zagranicznej przez polski rząd, okresu dwudziestolecia międzywojennego. Za jej twórcę uważa się marszałka Józefa Piłsudskiego, natomiast jej głównym koordynatorem był Józef Beck, pełniący urząd ministra spraw zagranicznych II RP w latach 1932 – 1939. W pierwszym rozdziale podjęto próbę scharakteryzowania omawianej koncepcji politycznej, nie tylko poprzez wyjaśnienie jej założeń, ale także przedstawienie alternatywnych wariantów prowadzenia polityki zagranicznej. W celu pełniejszego zrozumienia polityki równowagi, przybliżona została myśl polityczna Piłsudskiego, w tym koncepcje federacyjne oraz idea prometeizmu. W dalszej części, jak i w kolejnym rozdziale opisana została realizacja omawianej koncepcji. W tej kwestii za najistotniejsze należy uznać stosunki Rzeczypospolitej z sąsiadami: III Rzeszą oraz ZSRR, z którymi podpisano niezwykle ważne porozumienia bilateralne: polsko - radziecki Pakt o Nieagresji w 1932 r. oraz polsko – niemiecką Deklarację o niestosowaniu przemocy w 1934 r. Rozdział II zawiera także informacje dotyczące aktywności polskiej dyplomacji w innych państwach. Przede wszystkim we Francji oraz Wielkiej Brytanii, ale także we Włoszech i częściowo w Czechosłowacji. Przedstawiona została także polska inicjatywa bloku regionalnego – „Trzeciej Europy” J. Becka. W ostatnim rozdziale pracy, opisane zostały wydarzenia roku 1939, z perspektywy Polski. Rozpoczynają się one od znacznego pogorszenia stosunków polsko – niemieckich, wynikającego z postępującego ekspansjonizmu Hitlera. Polska, świadoma swojego tragicznego położenia podejmuje starania na rzecz zdobycia gwarancji brytyjsko – francuskich, działania te kończą się sukcesem. W tym samym okresie dochodzi jednak do podpisania Paktu Ribbentrop – Mołotow, po czym III Rzesza decyduje o inwazji na Rzeczypospolita, co stanowi o klęsce polskiej polityki równowagi. Przywołana zostaje także sylwetka samego ministra Becka, który po wrześniowej klęsce stał się osobą, którą obarcza się winą za tak rozbiór Polski, jak i wybuch II wojny światowej.

The policy of equilibrium is the term used to describe the leading concept of conducting foreign policy, by the Polish government in the inter – war period. Its creator is considered to be Marshal Józef Piłsudski and its main coordinator – Józef Beck, a polish Minster of Foreign Affair in the period of 1932 – 1939. The first chapter attempts to characterize discussed political concept, not only by explaining its assumptions, but also presenting alternative variants of foreign policy. The genesis of policy of equilibrium needs to be introduced alongside with Pilsudski’s political thought, including concepts of federalism and idea of Prometheism. The implementation of the the concept is described in the further part of first chapter and also in the second chapter. In this matter, the most important thing are the relations of the Republic of Poland with its powerful neighbors: The Third Reich and the USSR. Poland successfully signed an bilateral agreements with both of them: The polish – soviet Non – Aggression Pact in 1932 and The polish – German Declaration of Non – violence in 1934. Chapter II contains also information on the activity of polish diplomacy in other countries. Mainly in France and Great Britain, but also in Italy and Czechoslovakia. One of the most important polish diplomacy initiative is presented at the end of that chapter. It is known as “Third Europe” – a regional block with Poland as a leader. The last chapter describes the events of the 1939, from the perspective of Poland. It begins with a significant deterioration in polish – German relations. Poland, aware of its tragic is making efforts to obtain British – French guarantees. At the same time the Ribbentrop – Molotov Pact was signed and Hitler decides to invade Poland. That’s end of the polish policy of the equilibrium. The figured of minister Beck is also recalled at the end of the third chapter. After the World War II he was the person blamed for both Polish Defeat and the outbreak of the war.