Koń będzie wiecznie spadał : Niżyńskiego kinetografie stawania się

The article introduces Catherine Malabou’s concept of plasticity and Deleuze and Guattari’s theory of becoming to research on the infamous, so-called Diary of Vaslav Nijinsky, the legendary dancer and choreographer of Sergei Diaghilev’s Ballets Russes. In this document Nijinsky describes, among others, the walks he presumably took around St. Moritz in Switzerland in 1918-1919. The text was written when Nijinsky started developing symptoms of mental illness eventually diagnosed as schizophrenia. Yet in the article Nijinsky’s descriptions of walks are treated not as medical symptoms but as kinetographies of universal plasticity, in this case radically transforming the dancer’s identity or, better, disidentifying him as a site of becoming. It is the access that Nijinsky’s notebooks grant to a specific plane of kinetic experience which makes them of interest to the studies of human mobility, including dance. By deconstructing the peculiar character of plasticity the traces of which Nijinsky’s writing contains the article advances further the project of cultural kinesiology seen as vital component of performing arts theory and cultural analysis in general and situated on the crossing of philosophy and performance studies.

Artykuł wprowadza do badań nad tak zwanym Dziennikiem Wacława Niżyńskiego, legendarnego tancerza i choreografa Baletów Rosyjskich Sergieja Diagilewa, ideę plastyczności Catherine Malabou oraz Gillesa Deleuze'a i Felixa Guattariego teorię stawania się. W swoim tekście Niżyński, oprócz wielu innych kwestii, opisuje spacery, które najprawdopodobniej rzeczywiście odbył w okolicach St. Moritz w Szwajcarii w okresie 1918-19. Zapiski powstały, gdy tancerz okazywał już symptomy choroby umysłowej zdiagnozowanej później jako schizofrenia, jednak w artykule opisy spacerów nie są traktowane jako medyczne symptomy ale kinetografie uniwersalnej plastyczności, w przypadku Niżyńskiego radykalnie transformującej osobowość czy też odbierającej artyście tożsamość czyniąc z niego proces czystego stawania się. Dostęp do pewnej, konkretnej płaszczyzny kinetycznego doświadczenia, jaki badaczowi dają notatniki NIżyńskiego, czyni je wyjątkowo interesującymi z perspektywy studiów nad ludzką mobilnością, w tym tańcem. Dekonstruując szczególny charakter plastyczności, której ślady zawiera pisarstwo Niżyńskiego, artykuł rozwija ideę kinezjologii kulturowej, postrzeganej jako żywotny komponent teorii sztuk performatywnych i analizy kulturowej w ogólności a usytuowanej na przecięciu filozofii i performatyki.