The aim of the study was to explore the experiences, opinions, and forms of resistance related to obtaining a sexological diagnosis for class F64 disorders (according to ICD-10, “gender identity disorders”) among transgender people (not identifying with the sex assigned to them at birth) in Poland. The work departs from a perspective that contrasts the expert discourse (represented by diagnostic standards and specialized individuals) and the discourse of the trans community. Drawing on the literature, the author maps the numerous omissions in the context of expert perceptions of transgender people. The effects of the dominant thinking, which translate into the quality of life of transgender people, are also highlighted. Seeking to collect stories of resistance to a violent system, the author cites theories that focus on solidarity, autonomy, and willfulness. These approaches reject heroism and domination, in favor of everyday forms of disobedience, support for others in a marginalized group, and thoughtful strategies for seeking to improve their situation.As part of the study, 14 individual in-depth interviews were conducted with people with the experience of obtaining the diagnosis. The collected material made it possible to analyze transgender people's reflections on the diagnostic process, as well as the path to its initiation. The stories make it possible to note the many limitations in accessing diagnoses, as well as diagnostic methods embedded in outdated and stereotypical thinking about transgender people. This thinking included, but was not limited to: non-normativity of gender expression, mental disorders, and being overweight; which were seen as contraindications, or significant impediments, in the context of initiating medical transition. The strong hierarchy in the patient-physician relationship that occurs, additionally allows for numerous abuses. Respondents both criticized such an order and undertook various forms of resistance aimed at successfully completing the diagnostic process, as well as supporting other transgender people in these endeavors. One of the key actions is to participate in support spaces, which are the center of grassroots knowledge in the field of transgender and transition. Based on the information obtained from them, trans people can go to recommended specialists, and prepare for diagnostic processes accordingly. It is also common practice to conceal potentially unfavorable information about oneself and to provide false information in order to fit in with the expectations of the specialist and improve the diagnosis process. Further research in this area is crucial, in order to evaluate medical practices, as well as to determine the necessary changes that must take place in the area of trans-specific health care in Poland.
Celem badania była eksploracja doświadczeń, opinii i form oporu, związanych z uzyskiwaniem diagnozy seksuologicznej ku rozpoznaniu zaburzeń z klasy F64 (zgodnie z ICD-10 “zaburzenia identyfikacji płciowej”) wśród osób transpłciowych (nieidentyfikujących się z płcią przypisaną im przy urodzeniu) w Polsce. Praca wychodzi z perspektywy przeciwstawiającej sobie dyskurs ekspercki (reprezentowany przez normy diagnostyczne i osoby specjalistyczne) i dyskurs społeczności trans. Autorka bazując na literaturze, mapuje liczne zaniedbania w kontekście postrzegania transpłciowości przez osoby specjalistyczne. Wyróżnia także skutki dominującego myślenia, przekładające się na jakość życia osób transpłciowych. Chcąc zebrać historie oporu wobec przemocowego systemu, autorka przytacza teorie skupiające się na solidarności, autonomii i krnąbrności. Podejścia te odrzucają heroizm i dominację, na rzecz codziennych form nieposłuszeństwa, wspierania innych osób z marginalizowanej grupy i przemyślanych strategii dążenia do poprawienia swojej sytuacji.W ramach badania zostało przeprowadzone 14 indywidualnych wywiadów pogłębionych z osobami z doświadczeniem uzyskiwania diagnozy. Zebrany materiał pozwolił na przeanalizowanie transpłciowych refleksji na temat procesu diagnostycznego, jak i drogi do jego rozpoczęcia. Historie osób pozwalają na zauważenie licznych ograniczeń w dostępie do diagnoz, a także na metody diagnostyczne osadzone w nieaktualnym i stereotypowym myśleniu o transpłciowości. Myślenie to dotyczyło m.in.: nienormatywności ekspresji płciowej, zaburzeń psychicznych, nadwagi; które były postrzegane jako przeciwwskazania, bądź znaczne utrudnienia w kontekście rozpoczęcia tranzycji medycznej. Występująca silna hierarchia w relacji pacjencko – lekarskiej, dodatkowo pozwala na liczne nadużycia. Osoby respondenckie zarówno krytykowały taki porządek, jak i podejmowały liczne formy oporu mające na celu skuteczne ukończenie procesu diagnostycznego, jak i wspieranie w tych dążeniach inne osoby transpłciowe. Jednym z kluczowych działań jest partycypowanie w przestrzeniach wsparcia, które to stanowią centrum oddolnie wytwarzanej wiedzy z zakresu transpłciowości i tranzycji. Na podstawie uzyskanych z nich informacji, osoby trans mogą kierować się do rekomendowanych osób specjalistycznych, a także odpowiednio przygotowywać się do procesów diagnostycznych. Powszechną praktyką jest także ukrywanie potencjalnie niekorzystnych informacji o sobie oraz udzielanie nieprawdziwych informacji, celem dopasowania się do oczekiwań osoby specjalistycznej i usprawnienia procesu diagnozy. Dalsze badania w tym obszarze są kluczowe, w celu ewaluacji praktyk lekarskich, a także wyznaczenia niezbędnych zmian jakie muszą zajść w obszarze opieki zdrowotnej dedykowanej osobom trans.
