Wpływ suplementacji rapamycyną na lokomotoryczność muszki owocowej Drosophila melanogaster

Rapamycyna jest uważana za lek mogący opóźniać starzenie u wielu grup zwierząt, pozytywne efekty jej działania wykazano w licznych badaniach na różnych modelach. Wspomniany efekt jest związany z molekularnym mechanizmem działania rapamycyny, która po pierwsze wzmaga fagocytozę komórek, ale również hamuje aktywność kinazy TOR. Białko to odpowiedzialne jest między innymi za syntezę białek, wzrost komórki czy aktywność mitochondriów. Chcąc zbadać wpływ rapamycyny na proces starzenia u samców Drosophila melanogaster, na 9 liniach genetycznych zbadano sprawność lokomotoryczną (jako wskaźnik starzenia) osobników wystawionych na działanie leku; osobniki z wszystkich linii genetycznych reprezentowały próbę badawczą i kontrolną. Muszki z próby badawczej były wystawione na działanie rapamycyny od momentu przepoczwarzenia przez 22 dni (w tym wieku wykonano pomiary), w tym samym czasie osobniki z próby kontrolnej hodowano na pożywce standardowej. W celu pomiarów lokomotoryczności wykorzystano test wspinaczkowy, opierający się na tendencji owadów do wspinania po pionowych ścianach zwanej geotaksją ujemną. Z uzyskanych wyników obliczono średni przebyty dystans i medianę przebytego dystansu. Muszki nie wykazały istotnej poprawy funkcji lokomotorycznych mimo podania rapamycyny, chociaż ogólny trend (lepsze wyniki u muszek z próby badawczej) jest zgodny z postawioną hipotezą. Prawdopodobnie brak istotnych różnic wynika ze z faktu, że badane osobniki były w młodym wieku, w którym jeszcze efekty działania leku nie były zauważalne. Innym potencjalnym wytłumaczeniem może być wykorzystanie zbyt małej liczby linii genetycznych, z których pochodziły muszki.

Rapamycin is considered to have the potential to delay ageing in many groups of animals, the positive effects of which have been demonstrated in numerous studies in different models. This effect is linked to the molecular mechanism of action of rapamycin, which firstly enhances cell phagocytosis, but more importantly inhibits TOR kinase activity. Among other things, this protein is responsible for protein synthesis, cell growth and mitochondrial activity. To investigate the effect of rapamycin on the ageing process in Drosophila melanogaster males, the locomotor performance (as an indicator of ageing) of individuals exposed to the drug was tested on nine genetic lines; individuals from all genetic lines were tested. Flies from the testing trial were exposed to rapamycin just after the pupation for 22 days (at this age measurements were taken), at the same time individuals from the control trial were treated with standard medium. A climbing test, based on the insect's tendency to climb vertical walls called negative geotaxis, was used to measure locomotion. From the results, the mean distance climbed and the median distance climbed were calculated. The flies did not show any significant improvement in locomotor function despite the treatment, although the overall trend (better performance in flies from the rapamycin-treated sample) was visible. It is likely that the lack of significant differences is due to the fact that the test specimens were at a young age when the effects of the drug were not yet noticeable. Another potential explanation could be the use of too few genetic lines from which the flies were derived.