World Bank policy and pension reform in Poland

The pension system and its reforms have always been the subject of international discussions. In the face of a threat to the solvency of the hitherto pay-as-you-go pension systems, the World Bank in 1994 proposed a reform based on a three-pillar model with a capital component. As a result of the deteriorating demographic situation and a significant burden on public finances by social expenditure, states began to implement pension reforms, referring to the proposal presented by the World Bank. Poland introduced the reform in 1999. The aim of the work was to analyze the effectiveness and efficiency of the Polish pension system. This made it possible to answer the question of whether the Polish pension security system, after the introduction of the reform based on the recommendations of the World Bank, was able to protect pensioners from poverty in old age and provide them with an appropriate standard of living. In addition, the possibility of covering the costs of the reform by the new, capital part of the system and reducing the burden on public finances was also analyzed. The work presents aspects of the World Bank's proposals that have worked, as well as those characterized by low effectiveness. A multi-level comparative ratio analysis was used in terms of the effectiveness of the pension system and a ratio analysis in the area of effectiveness. The basis for the study was the Hellwig linear positioning method. The Polish pension system was characterized by a high level of effectiveness and a low level of effectiveness, which means that the pension reform of 1999 proved successful in terms of the effectiveness of the pension system, protecting pensioners from poverty in old age. However, the introduced changes did not bring the intended effects in terms of the efficiency of the system, thus they did not contribute to a significant reduction of the burden on the pension system and covering the costs of the reform with funds from the funded part of the pension system.

System emerytalny oraz jego reformy od zawsze były przedmiotem dyskusji międzynarodowych. W obliczu zagrożenia wypłacalności dotychczasowych, repartycyjnych systemów emerytalnych, Bank Światowy w 1994 r. wyszedł z propozycją reformy, opartą na modelu trójfilarowym, z częścią kapitałową. Na skutek pogarszającej się sytuacji demograficznej oraz znacznego obciążenia finansów publicznych przez wydatki socjalne państwa zaczęły wdrażać reformy emerytalne, nawiązujące do przedstawionej przez Bank Światowy propozycji. Polska wprowadziła reformę w 1999 r. Celem pracy było dokonanie analizy skuteczności i efektywności polskiego systemu emerytalnego. Pozwoliło to odpowiedzieć na kwestie związane z tym czy polski system zabezpieczenia emerytalnego po wprowadzeniu reformy opartej o zalecenia Banku Światowego, był w stanie ochronić emerytów przed ubóstwem na starość i zapewnić im odpowiedni poziom życia. Ponadto analizie została również poddana możliwość pokrycia kosztów reformy przez nową, kapitałową część systemu i zmniejszenie obciążenia finansów publicznych. W pracy zostały przedstawione aspekty dotyczące propozycji Banku Światowego, które się sprawdziły, jak i te, charakteryzujące się niską skutecznością. Zastosowana została wielopoziomowa porównawcza analiza wskaźnikowa w ujęciu skuteczności systemu emerytalnego oraz analiza wskaźnikowa w obszarze efektywności. Podstawę przeprowadzenia badania stanowiła metoda pozycjonowania liniowego Hellwiga. Polski system emerytalny charakteryzował się znacznym poziomem skuteczności oraz niskim poziomem efektywności, co oznacza, iż reforma emerytalna z 1999 r. sprawdziła się w aspekcie skuteczności systemu emerytalnego, chroniąc emerytów przed ubóstwem na starość. Wprowadzone zmiany nie przyniosły jednak zamierzonych efektów w ujęciu efektywności systemu, tym samym nie przyczyniając się do znacznego zmniejszenia obciążenia systemu emerytalnego i pokrycia kosztów reformy środkami pochodzącymi z kapitałowej części systemu emerytalnego.