Wykorzystanie przestrzeni audytywnej we współczesnym polskim teatrze dramatycznym

The dissertation, entitled The use of auditive space in contemporary Polish dramatic theater, proposes an analysis of the sound practices of contemporary Polish theater artists, based on six plays - Do dna and Kwadrat by Ewa Kaim, Tonąca dziewczyna by Karol Klugowski and Art of Living by Katarzyna Kalwat, Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale, directed by Cezary Tomaszewski, and Wesele, directed by Jan Klata. The work shows a variety of strategies for constructing the acoustic layer. The performances are divided into three categories characterized by the specific practice of creating audibility both musically and vocally. Each group includes different models for building the audial layer at the level of coherence with dramatic matter, influence on the listener's perception or ways of transforming already existing musical codes. Using musicological expertise, the author performs a detailed analysis of audibility on multiple levels, using musical notations, fragments of songbooks or song lyrics used in the plays. The methodological context of the dissertation is the spot-on perspective of post-dramatic theater

Rozprawa zatytułowana Wykorzystanie przestrzeni audytywnej we współczesnym polskim teatrze dramatycznym proponuje analizę praktyk dźwiękowych współczesnych polskich twórców teatralnych, na podstawie sześciu spektakli – Do dna oraz Kwadrat w reż. Ewy Kaim, Tonąca dziewczyna w reż. Karola Klugowskiego i Art of living w reż. Katarzyny Kalwat, Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale w reż. Cezarego Tomaszewskiego oraz Wesele w reż. Jana Klaty. Praca ukazuje różnorodne strategie konstruowania warstwy akustycznej. Przedstawienia podzielone zostały na trzy kategorie charakteryzujące się konkretną praktyką tworzenia audialności zarówno muzycznie, jak i wokalnie. Każda grupa zawiera różne modele budowania warstwy audytywnej na poziomie koherencji z materiądramatyczną, oddziaływania na percepcję słuchacza czy sposobów przekształcania już istniejących kodów muzycznych. Wykorzystując kompetencje muzykologiczne autorka dokonuje szczegółowej analizy audialności na wielu płaszczyznach, z zastosowaniem zapisów nutowych, fragmentów śpiewników czy tekstów piosenek użytych w przedstawieniach. Kontekstem metodologicznym rozprawy jest punktowo wspominana perspektywa teatru postdramatycznego.