Jak trans potwory psują zabawę heteropatriarchatowi. Esej na cześć upadku reżimu różnicy płciowej

The aim of the essay is to explore the figure of killjoy created by Sara Ahmed in the horizons of gender and trans-studies. For Ahmed, feminist killjoy is a manifesto of violence, she refuses to turn a blind eye to sexism, racism or queerphobia, which exposes her to social ostracism. The author of the essay introduces the figure of transfeminist killjoy, which in a more radical way manifests the violence of the system. Its very existence manifests violence, because it triggers reactions from the system defending itself against questions disturbing the gender binarism, which it generates. According to Paul B. Preciado, the author assumes that the existing epistemological paradigm, based on a strict division into two sexes, male and female, is on the verge of collapse. Following Preciado, they call this paradigm the regime of sexual difference. The essay considers the place of people categorized by the term "trans" in the ongoing epistemological revolution. The author analyzes the political, social and existential aspects of the decline of the regime of sexual difference and the consequences of the conservative reaction of the system based on this regime. Following Eric Stanley, they call this reaction transantagonism, which is visible, for example, in violence against transgender people, which increases in direct proportion to their visibility. Next, the author considers the political possibilities of surviving in a hostile system. To this end, they use Jack Halberstam's shadow feminisms, i.e. the proposal to reject the struggle for liberal visibility and the rule of law and to appreciate failure and invisibility, and the resulting strategies of care and self-help. Approaching the overriding importance of care and mutual dependence of marginalized people, the author also recalls J. Hedvy's Sick Woman Theory, i.e. a radical, anti-capitalist manifesto appreciating exclusion from liberally understood political spaces and protest, as well as Judith Butler's vulnerability. The conclusion of the final section of the essay is to link anarchist strategies of communitarianism and anti-stateness to the concerns and interdependence of feminist theories and trans-studies.

Celem eseju jest eksploracja figury popsujzabawy [killjoy] stworzonej przez Sarę Ahmed w horyzontach gender i trans-studies. Dla Ahmed feministyczna popsujzabawa jest manifestem przemocy, nie zgadza się na przymykanie oczu na seksizm, rasizm czy queerfobię, przez co naraża się na społeczny ostracyzm. Osoba autorska eseju wprowadza figurę transfeministycznej popsujzabawy, która w bardziej radykalny sposób manifestuje przemoc systemu. Samo jej bycie manifestuje przemoc, ponieważ wyzwala reakcje od systemu broniącego się przed zaburzającymi płciowy binaryzm pytaniami, które generuje wobec obowiązującego paradygmatu epistemologicznego. Zgodnie z Paulem B. Preciado osoba autorska przyjmuje, że dotychczasowy paradygmat epistemologiczny, oparty na ścisłym podziale na dwie płcie, męską i żeńską, chyli się ku upadkowi. Paradygmat ten nazywa za Preciado reżimem różnicy płciowej. W eseju rozważane jest miejsce osób kategoryzowanych pojęciem „trans“ w trwającej rewolucji epistemologicznej. Osoba autorska analizuje polityczne, społeczne i egzystencjalne aspekty zmierzchu reżimu różnicy płciowej oraz skutki konserwatywnej reakcji systemu opartego na tymże reżimie. Reakcję tę nazywa za Erickiem Stanleyem transantagonizmem, który widoczny jest na przykład w przemocy wobec osób transpłciowych rosnącej wprost proporcjonalnie do ich widoczności. Następnie osoba autorska rozważa polityczne możliwości przetrwania we wrogim systemie. W tym celu korzysta z feminizmów cienia Jacka Halberstama, czyli propozycji odrzucenia walki o liberalną widoczność i praworządność oraz docenienia porażki i niewidoczności, i płynących z nich strategii troski i samopomocy. Przybliżając nadrzędne znaczenie troski i wzajemnej zależności osób marginalizowanych osoba autorska przywołuje również Sick Woman Theory J. Hedvy, czyli radykalny, antykapitalistyczny manifest doceniający wykluczenie z liberalnie rozumianych przestrzeni politycznych i protestu oraz wulnerabilność Judith Butler. Wnioskiem z ostatniej części eseju jest powiązanie anarchistycznych strategii wspólnotowości i antypaństwowości z troską i wzajemną zależnością z teorii feministycznych i trans-studies.