Strategia i działalność NATO wobec przestępczości w cyberprzestrzeni

In the current era of digitization, cyberspace has become a new domain of state activity in the realm of security. Cyberspace is not without reason referred to as the fifth domain of military operations, alongside land, sea, air, and space. It is of utmost importance for the security and defense policies of every state, institution, or organization. In today's times, the created information networks are growing larger, significantly contributing to the development of communication and other areas beneficial to humanity. However, they also facilitate criminal activities, which are highly dangerous in the cyber domain. For most institutions responsible for national security, each individual incident in cyberspace poses a significant challenge. In response to such threats, states develop appropriate doctrines and strategies for cyber defense. Cyberattacks are becoming increasingly numerous, sophisticated, deliberate, unpredictable, and unexpected.Therefore, ensuring comprehensive protection and security in the cyberspace environment is one of the highest priorities for the North Atlantic Treaty Organization (NATO). Hence, the aim of this work is to demonstrate the evolution and changes that have occurred in the cyber protection policy of NATO over the past years, starting from 1999. The paper aims to verify the assertion that in the 21st century, cyber security policy is one of the most crucial aspects of international stability and currently holds a very high position in the hierarchy of needs and interests for both NATO and its member states.

W obecnej erze cyfryzacji, cyberprzestrzeń stała się nowym obszarem aktywności państwa w zakresie bezpieczeństwa. Cyberprzestrzeń nie bez powodu nazywana jest piątym obszarem działań wojskowych, zaraz obok przestrzeni lądowej, morskiej, powietrznej i kosmicznej. Jest ona niezwykle istotna dla polityki bezpieczeństwa i obrony każdego państwa, instytucji lub organizacji. W obecnych czasach tworzone sieci informatyczne są coraz większe, co w znacznym stopniu przyczynia się do rozwoju komunikacji oraz innych obszarów przydatnych i pomocnych ludzkości, lecz sprzyja również działalności przestępczej, która w przestrzeni cybernetycznej jest niezwykle niebezpieczna. Dla większości instytucji, które zajmują się bezpieczeństwem państwa, każdy pojedynczy incydent w cyberprzestrzeni jest wielkim wyzwaniem. W wyniku takiego zagrożenia państwa opracowują odpowiednie doktryny oraz strategie dotyczące cyberobrony. Wszelkie ataki w cyberprzestrzeni są coraz liczniejsze, coraz bardziej zaawansowane i przemyślane oraz coraz bardziej nieprzewidywalne i niespodziewane. W związku z tym zapewnienie kompleksowej ochrony i bezpieczeństwa środowiska cyberprzestrzeni jest jednym z najważniejszych priorytetów dla Sojuszu Północnoatlantyckiego (NATO). Dlatego celem niniejszej pracy jest ukazanie ewolucji oraz zmian, które zachodziły przez ostatnie lata, począwszy od 1999 r., w polityce ochrony cyberprzestrzeni Sojuszu Północnoatlantyckiego. Praca ma zweryfikować twierdzenie, że w XXI w. polityka cyberbezpieczeństwa jest jednym z najważniejszych aspektów międzynarodowej stabilności oraz stoi obecnie bardzo wysoko w hierarchii potrzeb i interesów zarówno NATO, jak i jego państw członkowskich.