Światło i plastik. Instalacje świetlne Leona Tarasewicza 2017-2020

Niniejsza praca ma na celu przeanalizowanie okresu twórczości Leona Tarasewicza, w którym podstawową formą artystycznej wypowiedzi stały się instalacje z użyciem światła. Zgodnie z koncepcją artysty zostały one najpierw przeanalizowane przez pryzmat odnowy sztuki sakralnej. Przywołany w stanie badań namysł nad tradycją ikony został poszerzony o kontekst zachodniej filozofii światła i pojęcia claritas. Porzucenie gestu ręki malarza na rzecz prostopadłościennych form tworzonych metodami maszynowej produkcji wiązało się rozważeniem relacji dzieł Tarasewicza z tradycją minimal artu. Z kolei metaforologia Hansa Blumenberga stała się kluczem do zrozumienia, w jaki sposób w jednym dziele mogą współistnieć nieme formy wypracowane przez minimalizm i wzniosły wyraz światła. Natomiast przywoływanie pejzażu w celu unaocznienia doświadczenia sacrum zostało zinterpretowane jako głębokie zakorzenienie Tarasewicza w koncepcjach wypracowanych przez romantyków. Wreszcie przy pomocy metod ikonologii materiału została podjęta próba wykroczenia poza postrzeganie instalacji w kategoriach uduchowienia i niematerialności. Wszak rzeczywista percepcja dzieł Tarasewicza stawia odbiorcę przed nieusuwalną obecnością fizycznego nośnika światła, czyli plastiku.Obecność stechnicyzowanego materiału w głęboko uduchowionym dziele rodzi daleko idące konsekwencje dla jego wyrazu artystycznego i stawia przed odbiorcą pytanie o możliwość doświadczenia sacrum w sztuce.

The subject of this paper is the period of Leon Tarasewicz's artistic output that was dominated by light installations as the basic form of artistic expression.According to the artist's intention, they were first analyzed through the prism of the renewal of sacred art. The reflection on the tradition of the icon, brought up in the state of research, was extended to the context of the Western medieval philosophy of light and the concept of claritas. Abandoning the painter's hand gesture in favor of cuboidal forms created by machine production methods was associated with the tradition of minimal art. In turn, Hans Blumenberg's metaphorology became the key to understanding how forms developed by minimalism and the sublime expression of light can coexist in one work. On the other hand, evoking the landscape in order to visualize the experience of the sacred was interpreted as Tarasewicz's strong bond towards concepts developed by the Romantics. Finally, using the methods of iconology of materials, an attempt was made to go beyond perceiving the installation in terms of spirituality and immateriality. After all, the actual perception of Tarasewicz's works puts the viewer in front of the indelible presence of the physical carrier of light, i.e. plastic.The presence of technical material in a deeply spiritual work has far-reaching consequences for its artistic expression and raises the question of the possibility of experiencing the sacred in art.