Granice obowiązku gromadzenia przez sąd z urzędu materiału dowodowego w sprawach konsumenckich. Cz. 1

EU law exerts increasing influence on domestic regulations of civil proceedings in consumer cases. The implementation of the requirements arising from the EU principle of effectiveness constitutes a difficult task due to the fact that EU law does not comprehensively regulate the obligations of domestic courts to guarantee legal protection provided by substantive law to consumers. The first part of this paper is meant to clarify, basing on the existing CJEU case law, the scope of the court's obligation to gather ex officio evidence to establish whether the case on hand involves a consumer as a party to litigation. In the author's opinion, this obligation is of a more general nature than it would appear from the CJEU's judgment in case C-497/13 Faber.

Prawo UE wywiera coraz większy wpływ na krajowe przepisy regulujące postępowanie w sprawach konsumenckich. Implementacja wymogów wynikających z unijnej zasady efektywności jest jednak trudnym zadaniem z uwagi na fakt, że prawo UE nie reguluje w sposób kompleksowy obowiązków po stronie sądów krajowych, zmierzających do zagwarantowania konsumentom ochrony prawnej przewidzianej w przepisach prawa materialnego. Pierwsza część niniejszego opracowania zmierza do sprecyzowania, w oparciu o dotychczasowe orzecznictwo TSUE, zakresu obowiązku gromadzenia przez sąd z urzędu materiału dowodowego pozwalającego na zbadanie, czy rozpoznawana przez niego sprawa ma charakter konsumencki. Zdaniem autora, obowiązek ten ma ogólniejszy charakter, niż wynikałoby to z wyroku TSUE w sprawie C-497/13 Faber.