"Libro de buen amor" : Medieval humour in light of the General Theory of Humour (GTVH)

Niniejszy artykuł ma na celu analizę średniowiecznego utworu hiszpańskiego pod kątem zawartych w nim aspektów humorystycznych, a zarazem stanowi próbę zastosowania narzędzi stricte językoznaw- czych w badaniu materiału literackiego. Korpus badawczy stanowi Księga Dobrej Miłości Juana Ruiza (hiszp. Libro de Buen Amor), a zastosowana metodologia to tzw. Ogólna Teoria Humoru Słownego (ang. General Theory of Verbal Humor) (Attardo, Raskin 1991, Attardo 1994) będąca rozwinięciem teorii skryptów V. Raskina (1985). O ile istnieją prace poświęcone ironicznemu charakterowi dzieła (cf. Menéndez Pelayo 1944, Menéndez Pidal 1958, Ayerbe Chaux 1968, López Castro 2009 czy Im- periale 2016), brak studiów poświęconych zjawisku humoru w tym jednoznacznie humorystycznym utworze. Niniejsze badanie dowodzi, że współczesna językoznawcza teoria humoru może mieć zasto- sowanie w przypadku tego sztandarowego dzieła epoki Średniowiecza sensu stricto, zaś sensu largo, że narzędzie językoznawcze jako narzędzie filologiczne może być pomocne w analizie tekstu literackiego. Jednocześnie mamy nadzieję, że przeprowadzona analiza według schematu Attardo pozwoli lepiej zro- zumieć fenomen humoru w tym sztandarowym utworze literatury hiszpańskiej i da asumpt do kolejnych badań humoru epoki Średniowiecza.

The aim of the paper is to analyse the humorous aspects of a medieval Spanish text while applying strict- ly linguistic tools in the study of a literary material. The source of research data is Juan Ruiz’s Libro de buen amor (Book of Good Love), and the methodology used is the so-called General Theory of Verbal Humor (Attardo, Raskin 1991; Attardo 1994), an extension of V. Raskin’s script theory (1985). While a number of studies have dealt with the ironic nature of Libro… (e.g. Menéndez Pelayo 1944; Menéndez Pidal 1958; Ayerbe Chaux 1968; López Castro 2009; Imperiale 2016), there has been no academic output devoted to the phenomenon of humour in this unequivocally humorous work. The paper shows that a current linguistic theory of humor can be applied sensu stricto to the analysis of this flagship medieval work, and that linguistic tools seen as philological tools can be helpful in the analysis of a medieval text sensu largo. At the same time, we hope that the analysis that follows Attardo’s scheme will allow us to understand in a better way the phenomenon of humor in this masterpiece of Spanish literature and will inspire further research on medieval humor.