Jaki potencjał dla turystyki kulturowej kryje literatura?

Związki szeroko rozumianej literatury z turystyką sięgają samych początków kultury pisanej i mobilności. Pamiętniki, dzienniki, wspomnienia, przewodniki często motywowały do wyruszenia w drogę, poznania innych miejsc, kultur i ludzi. Współcześnie dużym zainteresowaniem wśród odbiorców cieszą się reportaże, których autorzy odsłaniają mniej znane, niekiedy nawet fragmentaryczne dziedzictwo kulturowe. Biografie poetów, pisarzy, dramaturgów oraz ich dzieła, a także domy urodzenia czy literackie muzea stanowią atrakcyjny materiał dla ścieżek miejskich lub szlaków kulturowych, by wspomnieć w tym miejscu tylko Rzym odwiedzany w kluczu Dona Browna, Dublin z Jamesem Joyce'em, czy Pragę Kafki, ale też Florencję, Wenecję, Stambuł, Londyn, Paryż, Sewillę i wiele innych miast i miasteczek. W programie Rady Europy oprócz szlaku Śladami Roberta Louisa Stevensona, Don Quixote, zaprojektowane zostały: Szlak d'Artagnana, Szlak Eneasza, Szlak Bajek, Szlak Pisarek. Tytuł Miasto Literatury UNESCO, jaki obok czterdziestu innych miast świata noszą Kraków i Wrocław, rozpoznawany jest jako emblemat kreatywności, co nie pozostaje bez związku z turystyką eventową. W naszej dyskusji proponujemy refleksję i podzielenie się doświadczeniami na temat turystyki literackiej. Czy dotychczasowe formy wykorzystania literatury dla potrzeb turystyki kulturowej są istotnie atrakcyjne, czy może przereklamowane i jedynie "wirtualne"? Jak zainteresować tą formą zwiedzania kolejne pokolenia? Jak relacja między miejscem i literaturą może wpływać na zainteresowanie się danym miastem, regionem, czy - szerzej - przyczynia się do tworzenia nowych instytucji i szlaków? Czy - najogólniej - jaki potencjał dla turystyki kulturowej kryje literatura?