Beggars, vagrants and frauds of the Arab-Muslim East in the 10th-14th centuries

The book explores the medieval world of the Arab-Muslim lower classes focusing on marginal, mostly vagrant elements of an urban society in the Middle East in late classical and early postclassical periods of Islamic history. The study is based on Arabic sources, written in the above-mentioned period and inspired by the Banū Sāsān tradition as well as devoted entirely or partly to it. In medieval Arabic literature the Banū Sāsān (i.e. the Sāsān descendants) was the designation for a dynamic and multidimensional community of frauds, tricksters and vagrants. The sources are interpreted from the perspective of the way the lowest classes of medieval society lived outside the established kinship or professional bonds and the way they earned their livings. The social categories comprise beggars, quack doctors, itinerant amulet and talisman vendors, sorcerers and astrologers as well as animal trainers, rope-dancers, acrobats and jugglers. This part of the book is pivotal in its whole concept subsequently build up. The last part of the study is devoted to the phenomenon of the Banū Sāsān, which as a social group is presented through the discussion of such elements as the group ties, the personality pattern, the common values and the inner organization.

Książka jest próbą przeprowadzenia typologii środowisk żyjących na marginesie życia społecznego w klasycznym oraz wczesnopoklasycznym świecie islamu. Przybliża bogatą tradycję żebraczo-włóczęgowską poprzez analizę wybranych środowisk związanych z szeroko pojętą rozrywką ludu, quasi-edukacją, znachorstwem, praktykami żebraczymi i okultystycznymi. Monografia została w całości oparta na tekstach źródłowych, które składają się na swoisty w klasycznej literaturze arabskiej nurt pikarejski, inspirowany i poświęcony Banū Sāsān (potomkom Sāsāna) – dynamicznej oraz wielowymiarowej społeczności oszustów i wydrwigroszy, aktywnej przez kilka wieków na arabsko-muzułmańskim Wschodzie.