Nadzieja, rozczarowanie, obojętność : "dramatis personae" w egipskich dramatach wobec rewolucji 25 stycznia 2011 r.

The article addresses the issue of the manner of creating dramatis personae in selected Egyptian dramas, which in their subject matter refer to the January 25, 2011, revolution and the sociopolitical changes that followed. The point of reference for the considerations is primarily the concepts of Manfred Pfister and the results of research by Małgorzata Sugiera, Wojciech Baluch, and Joanna Zając on the methods of describing dramatis personae in contemporary drama. The analyses situate the protagonists of Egyptian dramas in the context of the position they take towards the revolution. By linking behavior to the sphere of character motivation created by Egyptian playwrights, three types of attitudes were delineated: support, opposition, and indifference, accompanied by a wide range of emotions, synthesised as hope, indifference, and disillusion. The analysis and classification of the attitudes of the dramatis personae also made it possible to grasp the dominant compositional models of the dramas, in which, as was attempted to prove, the key role is played by ideological assumptions that determine the space for formal dramaturgical solutions.

Artykuł podejmuje kwestię sposobu kreacji dramatis personae w wybranych egipskich dramatach, które w swojej tematyce nawiązują do rewolucji zainicjowanej 25 stycznia 2011 roku i przemian społeczno-politycznych, jakie w jej konsekwencji nastąpiły. Punktem odniesienia dla prezentowanych rozważań są przede wszystkim koncepcje Manfreda Pfistera oraz wyniki badań Małgorzaty Sugiery, Wojciecha Balucha i Joanny Zając dotyczące sposobów opisu dramatis personae we współczesnej dramaturgii. Prezentowane analizy sytuują bohaterów egipskich dramatów w kontekście ich stanowiska, jakie zajmują wobec rewolucji. Powiązanie repertuaru zachowań ze sferą motywacji postaci kreowanych przez egipskich dramatopisarzy pozwoliło na wyznaczenie trzech typów postaw: wsparcia, sprzeciwu oraz obojętności, którym towarzyszy szeroki zakres emocji syntetycznie ujętych jako nadzieja, obojętność i rozczarowanie. Analiza i klasyfikacja postaw dramatis personae umożliwiła również uchwycenie dominujących modeli kompozycyjnych omawianych utworów, w których, jak starano się dowieść, kluczową rolę odgrywają ideologiczne założenia wyznaczające przestrzeń dla dramaturgicznych rozwiązań formalnych.