Poetyckie przechadzki i przystanki Rolicza-Lidera

Autorka podejmuje temat, czy i na ile w poezji Liedera poetyckie spojrzenie bywa skupione na konkrecie, a zmysł zewnętrznej i wewnętrznej percepcji jest wyostrzony. Przedmiotem oglądu są utwory, w których realność jest źródłem lub punktem wyjścia poetyckiej, zmetaforyzowanej refleksji. Najczęściej są to wiersze, w których osią są przechadzki i wędrówki, lub obserwacja zatrzymanego w kadrze spojrzenia fragmentu świata (Przechadzka, Ruiny, Błędny rycerz, Gdy dzwonki szwajcarskiej symfonię grają: Oremus!, Witriol). Autorka konstatuje, że przestrzenie nie wchodzą z bohaterem lirycznym w dialektyczny związek - Ja nie jest obserwowane, to ono obserwuje przestrzeń. Podczas wędrówki podmiot uwalnia się od siebie, odrywa od codziennego punktu egzystencji, rozprasza w krajobrazie. Podczas przystanków - buntuje się przeciw martwocie rzeczy, personifikuje je i antropomorfizuje. W obu przypadkach punktem wyjścia jest konkret, który uruchamia jednak symboliczne znaczenie.