Language orthodoxy and the "dialectal heresy" in Egypt

W świecie arabskim język literacki, ze względu na silne konotacje religijne, postrzegany jest jako jedyna "prawdziwa" odmiana języka arabskiego i cieszy się znacznie większym prestiżem niż "zepsute" dialekty, które są językiem naturalnym i podstawowym medium komunikacji werbalnej. W Egipcie na przełomie XIX i XX wieku przewaga języka literackiego została podana w wątpliwość. Zdaniem części intelektualistów poszerzenie zakresu zastosowania dialektu tak, aby mógł on pełnić wszystkie funkcje komunikacyjne, w tym także funkcję języka literatury i nauki, miało być sposobem na zapewnienie społecznego postępu. Artykuł przedstawia poglądy czołowych zwolenników "języka egipskiego" - Salama Musy i Luwisa Awada, oskarżanych o wrogość wobec islamu i określanych mianem "współczesnych krzyżowców" i "apostatów". Podjęta zostaje również próba odpowiedzi na pytanie, czy i w jakim stopniu dialektalna herezja okazała się być twórcza.

In the Arab world, the literary language, due to its strong religious connotations, is perceived as the only "true" variety of Arabic, and enjoys much higher prestige than "broken" vernaculars, which function as the mother tongue and the basic medium of verbal communication. In Egypt at the turn of the 19th and 20th centuries, the supremacy of literary language was challenged. Some intellectuals believed that only establishing the vernacular as the variety fulfilling all the communicative functions, including literary and scientific discourse, could ensure social progress. This paper presents the views of the leading proponents of "the Egyptian language," Salama Musa and Luwis Awad, accused of hostility toward Islam and referred to as "modern crusaders” and "apostates". It is also an attempt to answer the question of whether and to what extent this dialectal heresy turned out to be creative.