Świetlista natura rzeczywistości

In this essay, I analyse the concept of reality presented as naturally luminous. Light is distinguished either as source or as reflected light, by adopting either a metaphicial or an epistemic perspective. The subsequent analyses are based on a further distinction between two dimensions of reality - the absolute and the relative. I attempt to show that these two dimensions of reality are consistently predicated using words derived from the following roots: as (to exist) and bhū (to arise, to be, to be active, to happen) and, further, that there is a close correlation between the light source and the absolute dimension as well as between reflected light and the presented reality. I limit myself to two schools - Advaita and Sankhya-yoga - because there the idea of luminosity is the most evident, since they use the technical term prakāśa (shining), for the absolute dimension of reality. In the Advaita system, there is also the distinction between the term jyotisha, used when talking about the nature of the absolute, and prakāśa, used to indicate how this absolute presents itself.

W niniejszym eseju analizuję koncepcję rzeczywistości przedstawianej jako świetlista z natury. Odróżniano przy tym światło jako źródło i jak światło odbite. Wynika to z przyjęcia perspektywy metafizycznej lub epistemicznej. Kolejne analizy łączę z wyróżnieniem dwóch wymiarów rzeczywistości - absolutnym i względnym. Staram się uzasadnić, że te dwa wymiary rzeczywistości są konsekwentnie orzekane za pomocą słów pochodzących od rdzeni: as - istnieć oraz bhū - powstawać, być, być aktywnym, dziać się. A także, że istnieje ścisła korelacja między źródłem światła a wymiarem absolutnym oraz światłem odbitym a rzeczywistością przedstawioną. Ograniczam się do dwóch szkół, do adwaity oraz do sankhji-jogi, gdyż to w nich najwyraźniej, właściwie przy użyciu terminu funkcjonującego jako techniczny, absolutny wymiar rzeczywistości jest określany jako prakāśa - jaśniejący. W systemie adwaity odróżniano również używanie terminu - jyotis, gdy mówiono o naturze absolutu, a prakāśa, na wskazanie na to, w jaki sposób ów absolut się przedstawia.