Natura, ciało, kultura : uwagi na temat Japonii

Pewną konsekwencją relacji Japończyków do natury jest ich stosunek do własnego ciała. Japonia widziana w perspektywie jej mieszkańców, ich "kulturowych" ciał, to obraz wielu cliches wciąż popularnych na Zachodzie, takich jak fizyczna sprawność i honor samurajów czy umiejętności gejszy ukrytej pod kimonem i makijażem. Obrazy te powstały w okresie trzech wieków izolacji kraju, podczas których przemiany oparte na eliminacji zastąpiła ewolucja oparta na perfekcji. Czy w tej sytuacji podejście do ciała było wyrazem narcyzmu kulturowego, w wyniku którego stawało się ono zrytualizowaną i skodyfikowaną postacią profesjonalnej doskonałości, przybranej w odpowiedni strój, gest i mimikę? Czy takie "ciało" mogło wyrażać jednostkowe pragnienia i lęki? Czy przejście między naturalnością a sztucznością nie tworzyło napięcia właściwego sztuce, a samo ciało nic stawało się abstrakcją? Czy mogło zatem być piękne?