Amica Janion, amica Szczuka, sed…

Z zaciekawieniem i wzruszeniem czytałem książkę "Janion. Transe - traumy - transgresje. 1: Niedobre dziecię" (oj, nie ułatwiono tym tytułem życia bibliografom!) - wywiad Marii Janion udzielony Kazimierze Szczuce. Nie kryję, że z radością znalazłem w tej książce słowa: "łączy nas bardzo ważna, bliska przyjaźń". Istotnie, przyjaźń ta trwa już 65 lat, mimo wzrastającej różnicy zainteresowań i sposobu uprawiania badań literackich. Pretium affectionis, jakie z tych i innych jeszcze powodów ma dla mnie ta książka, sprawia, że nie umiałbym z niej napisać obiektywnej recenzji. A książka to ważna - mieszczą się w niej nie tylko poruszające wyznania autobiograficzne, ale i kawał historii powojennej polonistyki literackiej. Szkoda, że autorki zanadto zaufały swej pamięci i nie sprawdziły niektórych faktów i sytuacji przedstawionych tu z pewnością (lub z wysokim prawdopodobieństwem) nieściśle. Zastanawiałem się, czy wytykać im te uchybienia. Zrobię to jednak właśnie ze względu na źródłową ważność tej książki.