Melancholia w czasach kryzysu

Chaberski w recenzji Kaliguli w reżyserii Anny Augustynowicz (Teatr im. S. Jaracza w Łodzi, prem.: 8 XII 2012) podkreśla, że reżyserka, uważnie czytając dramat Alberta Camusa, stworzyła przestawienie, którego zasadą jest melancholia rozumiana jako bezlitosne i brutalne obnażanie pustki powstałej w miejscu tradycyjnych wartości. Kaligula-melancholik dąży do zniesienia sztucznych podziałów, które społeczeństwo stworzyło tylko po to, by zapewnić sobie dobre samopoczucie. Jednocześnie jednak przedstawienie nie zmierza w stronę nadmiernej uniwersalizacji ludzkiego doświadczenia, a raczej subtelnymi środkami odnosi Kaligulę do dzisiejszej rzeczywistości kryzysu: obraz okrucieństwa władcy staje się metaforą ekonomicznego krachu.

Chaberski, in his review of Calligula, directed by Anna Augustynowicz (the Stefan Jaracz Theatre in Łódź, prem.: 8 XII 2012), stresses that the director, after a careful reading of Albert Camus’ play, created a production rooted in melancholy, understood as a merciless and brutal exposure of the sense of emptiness taking the place of traditional values. The melancholic Calligula strives to eliminate the artificial divisions society has created, merely to improve his own sense of well-being. Yet the production, rather than tilting toward the excessive universalisation of human experience, instead employs subtle means to relate Calligula to today’s crisis-bound reality: the portrayal of a ruler’s cruelty becomes a metaphor for the economic meltdown.