Nieustępliwe trwanie : przeformułowanie realizmu filmowego w kinie Lisandra Alonso

Slow cinema makes use of forms of expression that evoke boredom. The goal of this formula is not only provoking an active spectator but also opening him or her to the film experience of time and characters’ state. The boredom - which is connected with both the perceived object and the perceiving subject – elicits a transgressive dimension. It deconstructs viewing practices and cinematic conventions, and therefore it redefines film realism. This new realistic form emanates in Lisandro Alonso’s oeuvre, where it implies an intensified observation, experiencing time and inquiring particular states of consciousness. According to the author, boredom can used as an interpretative tool in film studies.

Tekst przedstawia propozycję wykorzystania nudy jako narzędzia interpretacyjnego w filmoznawstwie. Zanalizowano w nim obrazy, szczególnie twórczość Lisandra Alonso, należące do nurtu slow cinema, w świadomy sposób wykorzystującego środki ekspresji wywołujące nudę. Nuda, związana zarówno z percypowanym przedmiotem, jak i percypującym podmiotem, sprawia, że sceny nabierają transgresyjnego charakteru. Dochodzi do rozłożenia nawyków odbiorczych i konwencji filmowych, a dzięki temu przeformułowania filmowego realizmu, przybierającego tu postać intensywnej obserwacji i doświadczania czasu.