Cinematic self-portrait of an artist : Jean Cocteau's "Le Testament d'Orphée" (1960)

Celem artykułu jest analiza filmu Jeana Cocteau pod tytułem "Testament Orfeusza" (1960), w kontekście pojawiających się w filmie wątków autobiograficznych. W swoim eseju, opierając się na ustaleniach Philippe’a Lejeune’a, Michela Beaujoura oraz Magdaleny Podsiadło, Autorka identyfikuje sygnały autobiograficzne wykorzystane przez Cocteau w trzeciej części tzw. trylogii orfickiej. Jałocha charakteryzuje motywy zaczerpnięte z wcześniejszych dzieł reżysera, podkreślając autointertekstualny wymiar jego ostatniego filmu. Wskazuje, że film Jeana Cocteau – w którym reżyser wciela się w rolę Poety, modernistycznego Orfeusza – stanowi swoistą formę manifestacji jego poglądów estetycznych; filmowy autoportret artysty oraz jego poetyckiej wyobraźni.

Le but de l’article est d’analyser le film "Le Testament d’Orphée" (1960) de Jean Cocteau par rapport à sa dimension autobiographique. Magdalena Jałocha, en s’appuyant sur les conceptualisations de la pratique autobiographique, proposées par Philippe Lejeune, Michel Beaujour et Magdalena Podsiadło, repère des « signaux autobiographiques » que Cocteau a utilisés dans son film. L’auteure Cinematic self-portrait of an artist – Jean Cocteau’s Le Testament d’Orphée (1960) 275 montre des motifs et des pistes thématiques qui se répètent dans le travail et dans des dimensions auto-textuelles de l’œuvre cinématographique de ce metteur en scène. Magdalena Jałocha constate que ledit film où Cocteau-même joue le rôle du Poète (incarnation moderne d’Orphée), devrait être compris comme incarnation finale de ses concepts existentiels et esthétiques, comme autoportrait filmique de l’artiste et comme reflet de son imagination.