The contractual obligations in common law during the middle ages

During the Middle Ages the common law courts recognized the limited scope of agreements. Pursuant to the ex nudo pacto non oritur action maxim among the enforceable contracts there were these concluded under seal (deed, specialty) and these where the plaintiff has already performed his duty (executed contract). The other agreements were denominated by lawyers as the simple executory contracts and were unenforceable in the common law courts. Since the 14th century the Westminster judges were forced to change their views on the developing contract law. In order to protect the contractual rights the common law lawyers began to apply the writs which descended from the tort remedies (action on the case, assumpsit). Such approach was justified by the opinion that the defendant has caused a damage by the deceitful non-performance of the

Sądy westminsterskie w średniowieczu obejmowało ochroną prawną ograniczony zakres umów. Zgodnie z paremią ex nudo pacto non oritur action, do kontraktów zaskarżalnych należały te sporządzone w formie „aktu z pieczęcią” (deed, specialty) oraz te, w których powód wykonał już swoje świadczenie (executed contract). Pozostałe umowy, które określano w prawniczym żargonie mianem „prostych porozumień” były pozbawione ochrony prawnej przed tymi sądami. Od XIV w. sędziowie westminsterscy zmuszeni byli do weryfikacji spojrzenia na rozwijające się prawo zobowiązań. Prawnicy zaczęli posługiwać się rytami o rodowodzie deliktowym (ryt w sprawie, ryt promisyjny) w celu ochrony sytuacji kontraktowych. Wskazywano, że pozwany wyrządził powodowi szkodę na skutek oszustwa polegającego na niedotrzymaniu złożonej przy zawieraniu umowy obietnicy.