Efekt realności w scenografii Reduty

Artykuł analizuje strategie wywoływania i funkcje „efektu realności” w scenografiach przedstawień Redutowych. W pierwszej części omówiono wybrane inscenizacje plenerowe i wpływ realności przestrzeni na kształt widowiska, percepcję widza oraz relacje pomiędzy wykonawcami i odbiorcami; druga część poświęcona jest autentycznym przedmiotom wprowadzanym do przedstawień. Podkreślono, że Osterwa traktował rekwizyty jako "dramatis res", czyli rzeczy znaczące w toku akcji, służące tworzeniu środowiska postaci i posiadające funkcję dramaturgiczną. Autorka stawia tezę, że osławiony realizm przedstawień Redutowych nie służył wcale budowaniu iluzji scenicznej, lecz miał wprowadzać do teatru efekt realności i stanowić narzędzie budowania doświadczenia aktora. Prawdziwie przedmioty, realna przestrzeń gry, tworzenie odpowiedniego środowiska scenicznego służyły przede wszystkim wykonawcy – jako bodźce mające wywołać zmysłowe odczucia, afekty, a w efekcie pomóc w budowaniu psychologii postaci, być impulsem dla sztuki aktorskiej i służyć prawdzie przeżycia aktorskiego.