Beyond compare? : the image of god in the "Śaraṇāgatigadya"

The prose-poem Śaraṇāgatigadya written by Rāmānuja (~1075-1140) speaks of the taking refuge in God (śaraṇāgati), as a devotional-meditational practice which consists of a series of consecutive steps to be taken by the Vaishnava devotee. In the practice, Vishnu is addressed in a series of litany-like invocations, in which God’s attributes are enumerated. The words of this specific kind of prayer are pronounced in a particular order and sequence, unveiling not only the practice but also the Vaishnava concept of personal God. On the example of the prayer found in the Śaraṇāgatigadya, there are discussed some general questions regarding prayer. The possibility of the theopoetical interpretation of the prayer, with its stress on evoking the experience of God, will also be considered.

Poemat prozą zatytułowany "Śaragatigadya", "Poemat o schronieniu w Bogu" napisany przez Ramanja (~ 1075-1140) mówi o akcie szukania schronienia w Bogu (śaraṇāgati) jako praktyce dewocyjno-medytacyjnej składającej się z szeregu kolejnych kroków, które powinien podjąć bhakta, wisznuita podążający ścieżką miłości do Boga. W praktyce tej należy zwrócić się do Boga Wisznu w serii inwokacji przypominających litanię, w której należy przywołać rozliczne atrybuty Boga uznawane w tej tradycji religijnej. Słowa tej szczególnej modlitwy wymawiane są w określonym porządku i kolejności, odsłaniając w swojej treści nie tylko praktykę, ale także wisznuicką koncepcję Boga osobowego. Na przykładzie modlitwy znalezionej w Śaraṇāgatigadya omówione zostaną ogólne kwestie dotyczące modlitwy oraz rozważona zostanie możliwość teopoetyckiej interpretacji modlitwy, z naciskiem na przywołanie doświadczenia Boga.