Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Biblioteka  Akademii Nauk Stosowanych w Gnieźnie Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaBiblioteka  Akademii Nauk Stosowanych w Gnieźnie

Wyszukujesz frazę "Grand-Guignol" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Od teatru okrucieństwa do Grand Guignolu. Śmierć w kinie Andrzeja Żuławskiego
    From the theatre of cruetty to Grand Guignol. Death in the cinema of Andrzej Żuławski
    Autorzy:
    Jacek Nowakowski
    Data publikacji:
    2005
    Dostawca treści:
    CEJSH
    Artykuł
    Szczegóły
    Tytuł:
    Wywiad [przełożył Tomasz Kaczmarek]
    Interview [transl. Tomasz Kaczmarek]
    Autorzy:
    Mirbeau, Octave
    Współwytwórcy:
    Kaczmarek, Tomasz
    Octave Mirbeau (ur. 16 lutego 1848 w Trévières, zm. 16 lutego 1917 w Paryżu) – fran- cuski pisarz, dramaturg, dziennikarz i krytyk sztuki, związany z ruchem anarchistycznym. Debiutował jako powieściopisarz, utworem z wątkami autobiograficznymi Le Calvaire (1886), w którym ukazał niszczycielską miłość do kobiety lekkich obyczajów. W swojej twórczości, charakteryzującej się uszczypliwym językiem i wielką swobodą konstrukcyjną (La 628­E8, powieść z roku 1907, jest oryginalnym przykładem rozbicia spójności akcji na rzecz autonomii fragmentu), krytykował współczesne mu społeczeństwo mieszczańskie, ukazując m.in.: wy- naturzenia życia politycznego we Francji za czasów Trzeciej Republiki i okrucieństwo natury człowieka czerpiącego przyjemność z zadawania cierpień bliźniemu (Ogród udręczeń, 1899), piekło wychowania w szkole katolickiej (Sébastien Roch, 1890) i wstydliwe sekrety egzystencji „porządnych obywateli” (Dziennik panny służącej, 1900). Cięte i oryginalne pióro urodzonego polemisty zapewniło mu sukces także na niwie twórczości dramatycznej. Choć jego pierwsza sztuka, Les Mauvais Bergers (1897), której akcję umieścił w środowisku robotniczym, wydaje się zawdzięczać jeszcze wiele tradycji „sztuki dobrze skrojonej”, to jednak zawarta w niej krytyka społeczna anonsuje cum grano salis ak- tywistyczny teatr ekspresjonistyczny we Francji. W innym swoim dramacie, Interes przede wszystkim (1903), nawiązuje do komedii molierowskiej, w związku z postacią Izydora Le- chat, wyszydzając wszechwładzę pieniądza. Jednak najpełniej jego talent pisarski objawi się w zwięzłych utworach o cechach groteskowych. Octave Mirbeau jest bowiem autorem sześciu krótkich dramatów w jednym akcie, opa- trzonych wspólnym tytułem Farsy i Moralitety (1904), które swoim nowatorstwem antycypują teatr Harolda Pintera i Eugène’a Ionesco, jak również twórczość Bertolda Brechta. Stare mał- żeństwo przedstawia iście strindbergowskie piekło małżeńskiego pożycia, poddając ostrej krytyce obłudę mieszczańskiego świata. Kochankowie są groteskową demistyfikacją pseudo - romantycznej miłości, drwiną z napuszonego języka kochanków, za którym skrywa się bez- nadziejna pustka egzystencjalna. Skrupuły, Epidemia oraz Portfel należą do sztuk politycznie zaangażowanych i wpisują się w nurt teatru buntu społecznego, zapoczątkowany pod ko- niec XIX wieku. Epidemia jest protoekspresjonistyczną groteską, która ukazuje bezdusznych mieszczuchów dbających jedynie o własne interesy i brzuchy. Farsy Portfel i Skrupuły ośmie- szają absurdalne prawo: bohater pierwszej, uczciwy kloszard, który znalazł pokaźną sumę pieniędzy, zostanie uwięziony z powodu braku zameldowania; natomiast w drugiej, autor ujawnia przestępczy charakter ustroju, w którym kradzież jest podstawową cnotą. W Wy- wiadzie [b.n.] obiektem bezlitosnego ataku staje się prasa brukowa, żerująca na niskich in- stynktach swoich odbiorców. Farsy i moralitety Mirbeau mają tę zaletę, a może – paradoksal- nie – i wadę, że mimo upływu lat nic nie straciły na swej aktualności. 1 Farsa została wystawiona po raz pierwszy 1 lutego 1904 na deskach Grand-Guignol, słynnego paryskiego teatru grozy, który cieszył się wielką popularnością od 1898 aż do 1962 roku, daty zamknięcia sceny. Teatr ten chętnie stosował tak zwaną poetykę „bicza szkoc- kiego” (douche écossaise), polegającą na przedstawianiu scen okrucieństwa, po których następo- wały krótkie, najczęściej farsowe jednoaktówki. Obsada: Dziennikarza gra Gouget, Chapuzota – Matineau, rola zaś Kobiety została powierzona pani Gentil
    Data publikacji:
    2015-02-09T08:46:30Z
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    Mirbeau
    jednoaktówka
    Pokaż więcej
    Dostawca treści:
    CEJSH
    Artykuł
    Szczegóły
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies